Milli jóla og nýárs um nótt við komum,

í nístingskulda, slyddu og éli'.

Syneta hét skipið sem skreið við landið,

með skaddað stýri og laskaða vél.

Við austurströndina stóðum á dekki,

störðum í sortans kólguský,

drunur brimsins bárust um loftið,

bæn mín drukknaði óttanum í.  

Innst í firðinum sáum við ljósin lýsa,

ljósin sem komu þorpinu frá,

um síðir þau hurfu í hríðina dökku,

um hjörtu okkar flæddi lífsins þrá.

Þessa nótt skipið á Skrúðanum steytti,

skelfing og ótti töku öll völd.

Í bátana komumst við kaldir og þreyttir,

í kolsvarta myrkri beið aldan köld.

Þá nótt við dóum, drottinn minn góður,

drukknuðum bjarg'lausir einn og einn.

Himinn og haf sýndust saman renna,

okkar síðasta tak var brimsorfinn steinn.

Innst í firðinum sáum við ljósin lýsa,

ljósin sem komu þorpinu frá,

um síðir þau hurfu í hríðina dökku,

um hjörtu okkar flæddi lífsins þrá.

Í þangi við fundumst, en fimm ennþá vantar,

fjörunni aldan skilaði oss,

í hús á börum við bornir vorum

með bláa vör eftir öldunnar koss.

Ef þú siglir um sumar, vinur,

og sérð við Skrúðinn brimsorfin sker,

viltu biðja þeim fyrir er fórust,

þeim fimm sem aldrei skiluðu sér.

Innst í firðinum sáum við ljósin lýsa,

ljósin sem komu þorpinu frá,

um síðir þau hurfu í hríðina dökku,

um hjörtu okkar flæddi lífsins þrá.