Æ, ljúfast var að vaka ástin mín  

Vetrarnætur dimmar við brjóstin þín.

Þegar kalt er í veðri og vindurinn hvín

þá vekur fölur máninn börnin sín.

Hversu ljúft var að hlæja og gera grín

grafa sig undir þitt hvíta lín.

Og opna þitt heita hjartaskrín

hverfa loks þangað sem ástin skín.

Í húminu svala ég ligg og læt mig dreyma

leyfi sorginni að vaka í mínu hjarta

og sakna hlýju þinna handa.

Og fyrri tíðar myndir í myrkrinu svarta

magnast hverju sinni er ég anda.

Ég er orðinn of gamall til að gleyma.